Wielki głód w Indiach, zwany też głodem madraskim – rozpoczął się na południu Indii Brytyjskich w 1876 roku i trwał dwa lata, rozciągając się na prowincje centralne i północne. Objął obszar 670 000 kilometrów kwadratowych, z jego powodu ucierpiało blisko 60 milionów osób, zaś zmarło około 5,5 miliona
Współczesne badania klimatologów wskazują, że głód spowodowała trwająca trzy lata anomalia pogodowa, która objęła swym zasięgiem także część Chin, Afryki oraz Ameryki Południowej. Analizy opadów (istniała już sieć prymitywnych stacji meteorologicznych zbudowanych przez Brytyjczyków) wskazują na analogię z współczesnym zjawiskiem El Niño. Pomimo faktu, że Indie były kolonią brytyjską, nie otrzymali oni pomocy od kolonizatorów.
Do szczególnie dotkliwej klęski głodu ponownie doszło w Bengalu jeszcze w pierwszej połowie XX wieku. Miała miejsce w 1943 roku, a liczbę jej ofiar szacuje się na kolejne 2-3 miliony. Przyczyny katastrofy były różnorakie, takie jak trwająca wojna, czystki, czy po raz kolejny anomalie pogodowe. Jedno wiadomo jednak z całą pewnością. Mimo, że z kolonii słano do Londynu błagania o wsparcie, gabinet Winstona Churchilla konsekwentnie odmawiał pomocy, przyjmując że biorący udział w wojnie kraj ma ważniejsze wydatki i zmartwienia, niż karmienie mieszkańców Indii. To taka mniej szlachetna strona Churchilla.
Zdjęcie 1) Rodzina w trakcie głodu madralskiego
Zdjęcie 2) Ofiary głodu z 1943 roku
Zdjęcie 3) Na zdjęciu mężczyzna strzegący swojej rodziny przed atakiem kanibali w trakcie głodu madralskiego.