Wiedza dotycząca ludzkiego ciała w starożytnych Indiach była odmienna od tej znanej w pozostałych częściach świata. Głównymi składnikami ciała, według hinduskich medyków były: powietrze, śluz, żółć i ogień organiczny przenikający całe ciało. Ówczesna koncepcja fizjologiczno–anatomiczna przedstawiała, że powstały z pożywienia wodny płyn ustrojowy nabiera barwy czerwonej po przepływie przez wątrobę i śledzionę, następnie przemienia się w krew, z której powstaje ciało. Z ciała, w myśl owej teorii, wywodzi się tkana komórkowata — zaczątek kości wytwarzającej szpik. To z niego miało powstawać nasienie i krew miesiączkowa. Od powstania chylusu — płynu ustrojowego do nasienia i krwi miesiączkowej planowo miał upływać miesiąc. Naczynia i nerwy natomiast, w oparciu o ówczesną wiedzę, wychodzą z pępka, który jest ośrodkiem życia (Guthrie, 1945).
Chirurgia była rozwinięta, lecz anatomia nie, dlatego często w starożytnych indyjskich dziełach brak jest odniesień anatomicznych. Lekarz, który nie miał opanowanej chirurgii był „niczym ptak z jednym skrzydłem”. Rozróżniano 8 czynności chirurgicznych: wycinanie, usuwanie ciał obcych, nacinanie, skaryfikacje, punkcje, sondowanie przetok, wyciskanie i szycie. Znano szew jelitowy, a nawet usuwano kamienie z pęcherza (Woods, 2000). Najbardziej przodującą dziedziną była chirurgia plastyczna — korekcja nosa była bardzo częstą praktyką. Nie chodziło jednak tylko o poprawę estetyki, a ile o odbudowę przyrody, gdyż w Indiach cudzołóstwo karane było odcięciem nosa, a operacja została opracowana jako próba przywrócenia naturalnego wizerunku tym, którzy ponieśli tą karę.
***
Fragment naszej nadchodzącej książki "Człowiek jako lek i obiekt badań". Dostępna tylko tutaj: https://pharmacopola.pl/produkt/czlowiek-jako-lek-i-obiekt-badan-a-smakosz-red/