Pomysł odwiedzenia Rzymu wydawał się początkowo atrakcyjny. Włochy kojarzyły mi się z gustownymi strojami, wyrafinowaną kuchnią, zabytkowymi budowlami i romantycznym krajobrazem. Myślałem, że nic nie może pójść źle. A jednak...
Od razu po wylądowaniu na lotnisku Fiumicino zauważyłem, że coś jest nie tak. Wszyscy byli tak uprzejmi i przyjaźni, że aż zbyt uprzejmi. Niemalże natychmiast, poczułem dziwną aurę otaczającą miasto, a nawet powietrze wydawało się nasycone tajemniczą energią.
W ciągu pierwszych dni zwiedziłem wiele z tych miejsc, o których tak często słyszałem - Koloseum, Watykan, Fontannę di Trevi. Były piękne, tak jak to sobie wyobrażałem, ale czułem, że coś jest nie tak. Każde kolejne miejsce, które odwiedzałem, zdawało się wpajać mi jedno przekonanie - nie mogłem stąd odejść.
Po dwóch tygodniach postanowiłem wrócić do domu. Kupiłem bilet na lot powrotny, ale kiedy chciałem wejść na pokład samolotu, okazało się, że mój paszport zniknął. W ciągu kilku dni udało mi się załatwić tymczasowy, ale kiedy próbowałem ponownie kupić bilet, wszystkie loty były pełne.
Zdecydowałem się spróbować podróży samochodem. Znajomy pożyczył mi samochód i kierowałem się na północ, ale każdym razem, gdy patrzyłem na GPS, zawsze prowadził mnie z powrotem do Rzymu. Po trzech próbach i trzech dniach bezsensownej jazdy zrozumiałem, że jestem uwięziony.
Rozpaczliwie szukałem pomocy, próbując wyjaśnić moją sytuację różnym instytucjom, ale zawsze spotykałem się z niezrozumieniem. Ludzie mówili, że to niemożliwe, że muszę sobie to wszystko wyobrażać. Ale ja wiedziałem, że to prawda. I tak minął rok.
Z biegiem czasu próbowałem znaleźć sposób na poradzenie sobie z tą sytuacją. Próbowałem stworzyć nowe życie w Rzymie, zdobyłem pracę, znalazłem mieszkanie, nawet poznałem kilka wspaniałych osób. Ale zawsze tęskniłem za domem, za moim starym życiem.
Teraz, po ośmiu latach, nadal jestem tu. Moja codzienna rutyna obejmuje próbę wydostania się z Rzymu, ale zawsze kończy się to fiaskiem. Nie rozumiem, dlaczego jestem uwięziony, nie znam mechanizmu, który mnie tu trzyma. Czy to jakiś starożytny rzymski klątwa? Czy jakaś nieznana siła kosmiczna? Czy może to po prostu moja własna psychika, która odtwarza ten scenariusz raz za razem?
Dopiero w dziewiątym roku mojego pobytu w Rzymie, zaczęło się coś zmieniać. Poznałem staruszka, który twierdził, że doświadczał podobnej sytuacji. Przybył do Rzymu w latach 60. XX wieku i utknął tu na pięćdziesiąt lat, zanim w końcu udało mu się wydostać. Nie był pewien, jak to dokładnie zrobił, ale pamiętał, że zaczął akceptować Rzym jako swój dom, a nie jako więzienie.
Tę wskazówkę zacząłem traktować jako moją jedyną nadzieję. Zacząłem żyć swoim życiem w Rzymie, nie próbując już uciekać. Przestałem walczyć i zacząłem akceptować. Wciąż tęskniłem za swoim dawnym życiem, ale zacząłem doceniać to, co miałem tutaj - piękne miasto, przyjaciół, pracę, którą pokochałem.
Nadszedł moment, kiedy Rzym poczułem się jak mój prawdziwy dom. Zrozumiałem, że nie jest to miejsce, które mnie uwięziło, ale moje własne przekonania i lęki. Kiedy zdałem sobie z tego sprawę, coś się zmieniło. Czułem, jakby wreszcie ciężar spadł mi z serca.
Następnego dnia, kiedy obudziłem się, poczułem, że coś jest inaczej. Kupiłem bilet na lot do domu i tym razem nic nie stanęło mi na drodze. Mój paszport był na swoim miejscu, lot nie był pełny, a na lotnisku nie było żadnych komplikacji.
Kiedy samolot wystartował, spojrzałem przez okno na odchodzący w dal Rzym. Czułem ulgę, ale także tęsknotę. Rzym przestał być moim więzieniem i stał się częścią mnie. Było to moje najgorsze i zarazem najpiękniejsze doświadczenie.
I tak oto moja najgorsza decyzja stała się moją najważniejszą lekcją. Nauczyła mnie, że czasem musimy zaakceptować sytuację, zanim będziemy mogli ją zmienić. I że niektóre drogi rzeczywiście prowadzą do Rzymu, ale to od nas zależy, czy będziemy je widzieć jako ścieżki do uwięzienia, czy jako drogi do odkrycia siebie.
#podroze #antycznyrzym #wlochy #ciekawostki