Pewnego dnia skończyła mu się woda, i kiedy nadeszła noc, padł na ziemię, bardzo wyczerpany. Zbudził się w środku nocy, konając z pragnienia. Kiedy zaczął poszukiwać dłońmi czegoś do picia, poczuł pod palcami brzeg filiżanki wypełnionej wodą. (...) Woda cudownie chłodziła jego rozpalone gardło; ponieważ był tak bardzo spragniony, wydawała mu się najlepszą wodą, jaką kiedykolwiek pił. Zachwycony, że tak mu się poszczęściło, Won Hyo ponownie zasnął.

Rankiem obudził się i zobaczył, co wziął za filiżankę poprzedniej nocy. Była to ludzka czaszka, w której zebrało się trochę deszczowej wody, a po bokach kłębiły się robaki i larwy. Ta czaszka nie była wcale bardzo stara: tu i ówdzie wisiały jeszcze kawałki mięsa. Widząc to, jego żołądek skurczył się z obrzydzenia. Na czworakach, z szeroko otwartymi ustami, nagle, kiedy wymioty trysnęły na ziemię, jego umysł otworzył się i osiągnął oświecenie.

W tamtej chwili całkowicie osiągnął prawdziwą naturę swojego umysłu: poprzedniej nocy, ponieważ nic nie widział ani nie myślał o tej wodzie, smakowała wspaniale; ale teraz, kiedy zobaczył czaszkę i zaczął o tym myśleć, woda nagle okazała się wstrętna i wywołała wymioty. „Aha – zrozumiał. – Wszystko zostało stworzone jedynie przez umysł!” Won Hyo zrozumiał, że to jego myślenie stworzyło wodę dobrą lub złą, smaczną lub wstrętną. To myślenie sprawia, że rzeczy są przyjemne lub nieprzyjemne. Myślenie stwarza cały wszechświat!

Mistrz Zen Seung Sahn, Kompas Zen
#buddyzm #zen