Mgławica Koński Łeb (Barnard 33) po raz pierwszy została zaobserwowana w 1888 roku przez szkocką astronom Wiliaminę Fleming. Znajduje się ona 1500 lat świetlnych od Ziemi, a jej średnica wynosi około 3,5 roku świetlnego. Powstała w wyniku zapadnięcia się międzygwiezdnego obłoku materii. Znajdujący się w gwiazdozbiorze Oriona obiekt ten jest mgławicą ciemną, co oznacza, że jego obłoki pochłaniają większość światła pobliskich gwiazd.
Mgławica Koński Łeb składa się głównie z zimnego wodoru molekularnego, który nie emituje żadnego światła i wypromieniowuje bardzo mało ciepła. Rozświetlana jest ona przez znajdującą się za nią mgławicę emisyjną IC-434. Wirujące obłoki gazu i ciemnego pyłu, które tworzą mgławicę Koński Łeb, mają kształt właśnie tej części ciała tego zwierzęcia, tym samym będąc przyczyną nazwy. Natomiast czerwona poświata pochodzi od wspomnianego już gazu wodorowego, zjonizowanego przez pobliską jasną gwiazdę Sigma Orionis. Strumienie gazu opuszczającego mgławicę są skierowywane przez silne pole magnetyczne. Jasne punkty przy podstawie mgławicy Koński Łeb to młode gwiazdy w procesie formowania.
Mgławica jest częścią Obłoku Molekularnego Oriona (znanego też jako Kompleks Oriona) zawierającego inne znane obiekty, takie jak Wielka Mgławica Oriona, Mgławica Płomień, gwiazda Altinak czy Pętla Barnarda. Jest to jeden z najbliższych i najłatwiejszych do sfotografowania regionów, w których powstają masywne gwiazdy.
#astronomia #kosmos