132/1000- Hitodama
Hitodama to widzialne ludzkie dusze, które opuściły swoje fizyczne ciało. Mogą ukazać się jako czerwone, pomarańczowe lub niebieskawe kule światła unoszące się nad ziemią.
Hitodama są widoczne szczególnie nocą, pojawiają się w okolicach cmentarzy, domów pogrzebowych czy też zwykłych domostw, w których doszło do czyjejś śmierci. Zwykle ma to miejsce w chwili zgonu danej osoby, kiedy dusza uchodzi z ciała. Bardzo rzadko zdarza się, że są widoczne również w dzień. Jeszcze rzadszy jest przypadek, gdy można ujrzeć duchową postać osoby, która po prostu straciła przytomność. Powraca ona jednak do ciała tuż przed powrotem świadomości.
Hitodama należą do grupy nieszkodliwych yokai, jednak czasami mogą być mylone z groźnymi ognistymi orbami zwanymi hi no tama. Można je mimo wszystko odróżnić po charakterystycznym ogonku ciągnącym się za nimi.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook
pshaw
Dziwożony przedstawiane były jako szkaradne, garbate kobiety, o długich splątanych włosach, czasem z ozdobioną paprocią czerwoną czapeczką na głowie oraz z długimi piersiami lub patologicznie wydłużonymi sutkami, które zarzucały sobie na plecy i którymi nawet prały bieliznę. Mieszkały w osypiskach skalnych, w jeziorach (np. Jezioro Żabie) lub w pieczarach górskich (np. pieczara w okolicach wsi Łopuszna). Żywiły się zielem „słodyczką”.
Wierzono, że dziwożony porywały młode dziewczęta i młode mężatki. Poza tym porywały dzieci z kołysek, podmieniając je na własne: brzydkie odmieńce, z widocznymi ułomnościami lub niepełnosprawnością umysłową/rozwojową. Sposobem na odzyskanie dziecka miało być wyniesienie odmieńca na pole/granicę lub śmietnik, tam obicie dziecka rózgą, dodatkowo oblewając je lub pojąc wodą ze skorupki jajka i wypowiadając słowa: Odbierz swoje, oddaj moje. Wtedy dziwożona, poruszona płaczem własnego dziecka, wracała po nie, oddając porwanego noworodka.
Od dziwożon można było się uwolnić albo je odstraszyć, używając kwiatu dziurawca (popul. „dzwonek”, reg. „zwonka”). Ten opis zachowań dziwożon i metod ochrony przed nimi jest tożsamy z zapisami wierzeń z różnych terenów odnoszącymi się do boginek.
Regionalne warianty opowieści o dziwożonach, oprócz typowych sytuacji podmiany dziecka lub porwania młodej mężatki/matki, zawierają także opowieści w rodzaju:
uratowanie porwanej kobiety z rąk dziwożon (kobieta zaczepia napotkanego na brzegu mężczyznę i opowiada mu o swoim losie, następnie razem planują ucieczkę, wykorzystując w ostatnim momencie ochronną moc dziurawca),
złapanie dziwożony (np. w rzepie), która następnie ucieka, zostawiając swoją czerwoną czapeczkę. Następnie istota przychodzi regularnie pod okno, prosząc o zwrot czapeczki
Zaloguj się aby komentować