Dobra, fakty są takie.
Od 5 lat nic nie pisałem.
Na podstawie doświadczeń bliskich znajomych napisałem po 5 latach coś nowego.
Chyba nie powinienem trzymać tego w czeluściach dysku.
Przeczytajcie.
Znów uciekam w głąb siebie
W głusze, duszę swą uduszę w sobie 
Jak słowa obłędne, tak bardzo mi wierne 
niewypowiedziane, zatracone w Tobie
Czas stracił jakiekolwiek znaczenie 
Wciąż gorączkowo szukam Ciebie
Bez powodzenia jak gwiazd na zachmurzonym niebie
Oszukując wciąż siebie
choć w myślach bez przekonania tłumacze sobie
Że znów będzie pięknie jak wcześniej
Przeszłość.. umarła z tęsknoty zbyt młodo, za wcześnie
Z nadzieją bezczelnie spoglądam załzawionymi oczami
Na przyszłość, która w Twoich dłoniach więdnie
Nędznie dogorywa, w tym całym obłędzie
Wciąż mi Ciebie za mało 
Znów Tobie mnie zabrakło
W tym pędzie wciąż niemoc ściska mi gardło
To co istniało, już dawno przepadło
W mroczne czeluści czarnej dziury 
Uczucie tak wyjątkowe rozdarte wpadło
Czy doceniać było warto? Zawsze. 
Czy kochać było warto? Bezwzględnie. 
Co by nie było, miało to sens, przez Nas nadaną ogromną wartość
i choć to było tak dawno, to wciąż tkwi w tej baśni
uczucia tak wyjątkowe, jak letnie poranki
W prawdzie, w bólu, w rozpaczy 
zakwitły piękne róże z ostrymi kolcami
które mojej miłości palce głęboko ranią
Popatrz jak łzy z krwią zmieniają barwę
I choć ciągle myśli o Tobie mnie mamią
Obawiam się tego co się nagle stanie 
Że to pożegnanie, zrodzone zostało na kłamstwie
Ostatni dotyk, będzie jak sól w otwartej ranie
Trucizną zmieszaną z nicością w lekarstwie
Choć wszystko na marne,  to żyje jedyna ostatnia nadziei iskierka ta
Oto Defekt psujący idealną tafle szkła
pęknięcia ujawniającą druga stronę naszych prawd
My, rozpadłe kawałeczki naszych win
Już nigdy nie będziemy stanowić całości nas