Zasady gry są bardzo proste:
1. Każda komórka na planszy może być albo żywa, albo martwa.
2. Plansza jest dwuwymiarowa i ma nieskończoną wielkość, choć w praktyce często ogranicza się ją do skończonej siatki.
3. Każda komórka ma ośmiu sąsiadów (górny, dolny, lewy, prawy, oraz po skosach).
4. Stan każdej komórki zmienia się w kolejnych krokach symulacji zgodnie z następującymi zasadami:
- Żywa komórka z mniej niż dwoma żywymi sąsiadami umiera z samotności.
- Żywa komórka z dwoma albo trzema żywymi sąsiadami pozostaje przy życiu.
- Żywa komórka z więcej niż trzema żywymi sąsiadami umiera z przeludnienia.
- Martwa komórka z dokładnie trzema żywymi sąsiadami staje się żywa.
5. Stan planszy zmienia się jednocześnie, co pokolenie (tj. krok symulacji).
Mimo że zasady są bardzo proste, gra w życie Conwaysa może prowadzić do bardzo złożonych i ciekawych zachowań, włączając w to stabilne struktury, oscylatory, i statki, które przemieszczają się po planszy. Gra w życie została wykorzystana jako narzędzie do badania różnych aspektów automatów komórkowych i dynamiki systemów. Ponadto, inspiruje ona do tworzenia algorytmów i programów symulujących różne zjawiska, oraz do tworzenia kreatywnych projektów w dziedzinie sztuki i projektowania.
Rozdmuchana ciekawostka (choć fajna), która jedyne, co ma wspólnego z życiem, to to, że ze zbioru bardzo prostych zasad mogą powstać bardzo skomplikowane struktury/zjawiska. Kolejny kop w kierunku zwolenników "inteligentnego projektu".
niby tak, ale widziałem jak ktoś konstruował skomplikowane układy na tych zasadach. Bramki logiczne itd. Wg mnie bardzo ciekawe nawet jeśli z realnym życiem ma mało wspólnego
Polecam film w temacie
Programowaliśmy to na studiach, bardzo przyjemna rzecz. Z tego wyrosła cała osobna dziedzina o nazwie "Automaty Komórkowe" i kiedy się skonstruuje trochę bardziej skomplikowane zasady to można symulować np rozrost ziaren w materiałach. Samo Game Of Live mega ciekawe i satysfakcjonujące myślę.
Zaloguj się aby komentować