BRITISH DISASTER AT KUT na podstawie SOURCE RECORDS OF THE GREAT WAR cześć druga
BY GASTON BODART
https://en.wikipedia.org/wiki/Gaston_Bodart
#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #1wojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #Kut-el-Amara
Aby postawić zaporę przeciwko „niemieckiemu impulsowi ku Wschodowi”, Anglia przekształciła fikcję z 1912 r. o niepodległości Sułtanatu Kuwejtu w faktyczny tytuł własności i na początku listopada 1914 r. z tej podstawy wprowadziła Zatokę Perską pod panowanie brytyjskie.
Anglo-indyjski korpus ekspedycyjny pod dowództwem generała Nixona, składający się pierwotnie z 6 indyjskich brygad piechoty i jednej kawalerii, pomaszerował w górę Shatt-el-Arab, zajął Basrę, dawny port Bagdadu i punkt wyjścia arabskich najazdów na Indie . W tym wyczynie korpus był wspierany przez brytyjskie okręty wojenne. Oprócz motywów militarnych i politycznych w przypadku tej wyprawy wzięto pod uwagę także interesy ekonomiczne, ponieważ koncesja na ponowne nawodnienie Iraku i eksploatację bogatych złóż ropy naftowej i nafty, które leżały na pobliskim terytorium perskim wzdłuż rzeki Karun znajdowały się w rękach firm angielskich.
Z Basry grupa korpusu ekspedycyjnego pomaszerowała w rejon Karun, aby go zająć, chociaż był to neutralny teren perski. Po walkach z turecką awangardą, które jednak nie przeszkodziły w zdobyciu Komy u zbiegu Eufratu i Tygrysu (9 grudnia), Brytyjczycy zostali zatrzymani przez tureckie kontrataki z 20, 21 i 30 stycznia 1915 roku. Dopiero w połowie kwietnia udało im się przełamać opór (w Shaiba i Sobeir) dzięki energicznemu udziałowi ich kanonierek.
Następnie jedna kolumna maszerowała w górę Eufratu, a druga w górę Tygrysu, zawsze w towarzystwie kanonierek i parowców. W międzyczasie tureckie dowództwo wojskowe, w obliczu wielkich trudności, skoncentrowało swoją 6. Armię pod dowództwem Nur-ad-Dina (później pod dowództwem Khalifa Paszy) i ruszyło naprzód na obu rzekach. Kolumna Tygrysu pod Townshendem posunęła się stosunkowo szybko, odepchnęła Turków przed Amarą i 29 września 1915 roku zajęła ważny punkt Kut-el-Amara. Kolumny Anglików nad Eufratem pod Gorringe poniosły porażkę w dwóch miejscach, ale później 24 lipca zdobyły Nasariyeh.
Townshend, zbyt pewny swoich łatwo osiągalnych sukcesów, nie doceniając swojego wroga i nie spodziewając się posiłków, ruszył gwałtownie na Bagdad, napotkał 22 listopada w pobliżu ruin Ktezyfontu 4 dobrze okopane dywizje tureckie i poniósł dotkliwą klęskę. Pod naciskiem ścigających Turków, pod dowództwem feldmarszałka Von der Goltza, który przybył tu z Dardaneli, Townshend został zmuszony do wycofania się do swojego punktu wsparcia, Kut-el-Amara, gdzie został otoczony przez przeważające siły armii tureckiej.
Generał Percy Lake, który zastąpił generała Nixona na stanowisku głównego dowódcy korpusu ekspedycyjnego, ze swojej bazy w El Garbi zrobił wszystko, co w jego mocy, aby odciążyć Townshenda. W zaskakująco krótkim czasie pięć dywizji, w tym trzynasta pod dowództwem generała Maude, która na krótko przybyła z Dardaneli, została postawiona w gotowości i jako korpus Tygrysu oddana pod dowództwo generała Aylmera.
Ten ostatni na początku stycznia 1916 roku napotkał tureckich oblegających Kut-el-Amara pod Sheick-Saad i po ciągłych walkach udało mu się zepchnąć ich z powrotem do punktu w pobliżu El Gussa, oddalonego o jeden dzień marszu od zajmowanych pozycji przez oddział Townshenda. Aylmerowi udało się po przebiciu pierwszej tureckiej linii obrony dotrzeć do Fellahieh, podczas gdy kolumna Younghusbanda, która posuwała się wzdłuż południowego brzegu, posunęła się na mniej więcej równą odległość i zagroziła drugiej linii tureckiej pod Sanaaiyat. Jednak siły angielskie, osłabione ciężkimi stratami, niesprzyjającą pogodą i chorobami obozowymi, nie stanęły na wysokości zadania przełamania tej drugiej linii.
Chociaż byli w odległośći dziesięciu mil od celu, byli zmuszeni zrezygnować ze wszystkich zdobytych pozycji i wycofać się do punktu wyjścia, Amary, pozostawiając dzielnych obrońców Kut-el-Amara ich nieuniknionemu losowi. Zmuszony głodem Townshend poddał się 26 kwietnia 1916 roku z 13 000 ludźmi pod Kut-el-Amara. Był to najgorszy cios, jaki angielski prestiż poniósł w czasie wojny.
Poniżej niemiecka kartka pozostawiona przed pozycjami 8th Lancashire's Regiment in the Gommecourt Sector Francja, May 1916.
BY GASTON BODART
https://en.wikipedia.org/wiki/Gaston_Bodart
#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #1wojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #Kut-el-Amara
Aby postawić zaporę przeciwko „niemieckiemu impulsowi ku Wschodowi”, Anglia przekształciła fikcję z 1912 r. o niepodległości Sułtanatu Kuwejtu w faktyczny tytuł własności i na początku listopada 1914 r. z tej podstawy wprowadziła Zatokę Perską pod panowanie brytyjskie.
Anglo-indyjski korpus ekspedycyjny pod dowództwem generała Nixona, składający się pierwotnie z 6 indyjskich brygad piechoty i jednej kawalerii, pomaszerował w górę Shatt-el-Arab, zajął Basrę, dawny port Bagdadu i punkt wyjścia arabskich najazdów na Indie . W tym wyczynie korpus był wspierany przez brytyjskie okręty wojenne. Oprócz motywów militarnych i politycznych w przypadku tej wyprawy wzięto pod uwagę także interesy ekonomiczne, ponieważ koncesja na ponowne nawodnienie Iraku i eksploatację bogatych złóż ropy naftowej i nafty, które leżały na pobliskim terytorium perskim wzdłuż rzeki Karun znajdowały się w rękach firm angielskich.
Z Basry grupa korpusu ekspedycyjnego pomaszerowała w rejon Karun, aby go zająć, chociaż był to neutralny teren perski. Po walkach z turecką awangardą, które jednak nie przeszkodziły w zdobyciu Komy u zbiegu Eufratu i Tygrysu (9 grudnia), Brytyjczycy zostali zatrzymani przez tureckie kontrataki z 20, 21 i 30 stycznia 1915 roku. Dopiero w połowie kwietnia udało im się przełamać opór (w Shaiba i Sobeir) dzięki energicznemu udziałowi ich kanonierek.
Następnie jedna kolumna maszerowała w górę Eufratu, a druga w górę Tygrysu, zawsze w towarzystwie kanonierek i parowców. W międzyczasie tureckie dowództwo wojskowe, w obliczu wielkich trudności, skoncentrowało swoją 6. Armię pod dowództwem Nur-ad-Dina (później pod dowództwem Khalifa Paszy) i ruszyło naprzód na obu rzekach. Kolumna Tygrysu pod Townshendem posunęła się stosunkowo szybko, odepchnęła Turków przed Amarą i 29 września 1915 roku zajęła ważny punkt Kut-el-Amara. Kolumny Anglików nad Eufratem pod Gorringe poniosły porażkę w dwóch miejscach, ale później 24 lipca zdobyły Nasariyeh.
Townshend, zbyt pewny swoich łatwo osiągalnych sukcesów, nie doceniając swojego wroga i nie spodziewając się posiłków, ruszył gwałtownie na Bagdad, napotkał 22 listopada w pobliżu ruin Ktezyfontu 4 dobrze okopane dywizje tureckie i poniósł dotkliwą klęskę. Pod naciskiem ścigających Turków, pod dowództwem feldmarszałka Von der Goltza, który przybył tu z Dardaneli, Townshend został zmuszony do wycofania się do swojego punktu wsparcia, Kut-el-Amara, gdzie został otoczony przez przeważające siły armii tureckiej.
Generał Percy Lake, który zastąpił generała Nixona na stanowisku głównego dowódcy korpusu ekspedycyjnego, ze swojej bazy w El Garbi zrobił wszystko, co w jego mocy, aby odciążyć Townshenda. W zaskakująco krótkim czasie pięć dywizji, w tym trzynasta pod dowództwem generała Maude, która na krótko przybyła z Dardaneli, została postawiona w gotowości i jako korpus Tygrysu oddana pod dowództwo generała Aylmera.
Ten ostatni na początku stycznia 1916 roku napotkał tureckich oblegających Kut-el-Amara pod Sheick-Saad i po ciągłych walkach udało mu się zepchnąć ich z powrotem do punktu w pobliżu El Gussa, oddalonego o jeden dzień marszu od zajmowanych pozycji przez oddział Townshenda. Aylmerowi udało się po przebiciu pierwszej tureckiej linii obrony dotrzeć do Fellahieh, podczas gdy kolumna Younghusbanda, która posuwała się wzdłuż południowego brzegu, posunęła się na mniej więcej równą odległość i zagroziła drugiej linii tureckiej pod Sanaaiyat. Jednak siły angielskie, osłabione ciężkimi stratami, niesprzyjającą pogodą i chorobami obozowymi, nie stanęły na wysokości zadania przełamania tej drugiej linii.
Chociaż byli w odległośći dziesięciu mil od celu, byli zmuszeni zrezygnować ze wszystkich zdobytych pozycji i wycofać się do punktu wyjścia, Amary, pozostawiając dzielnych obrońców Kut-el-Amara ich nieuniknionemu losowi. Zmuszony głodem Townshend poddał się 26 kwietnia 1916 roku z 13 000 ludźmi pod Kut-el-Amara. Był to najgorszy cios, jaki angielski prestiż poniósł w czasie wojny.
Poniżej niemiecka kartka pozostawiona przed pozycjami 8th Lancashire's Regiment in the Gommecourt Sector Francja, May 1916.
Mapki brak troszkę
@PanGargamel Proszę. Te same co poprzednio plus jedna z książki Mousleya.
Komentarz usunięty
Zaloguj się aby komentować