BRITISH DISASTER AT KUT na podstawie SOURCE RECORDS OF THE GREAT WAR cześć czwarta
BY Lt. Col. GEORGE B. HUNTER
#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #1wojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #KutelAmara
1. Działania mające na celu uwolnienie wojsk oblężonych w Kut
A. Organizacja Korpusu Tygrysu.
Obiecane posiłki zaczęły napływać do Basry, gdy odwrót generała Townshenda docierał do Kut. Zostały one pchnięte w górę rzeki tak szybko, jak „pozwalały na to ograniczone środki transportu” i zorganizowane przez generała Aylmera w Korpus Tygrysu w celu odsieczy Kut. Podczas działań tego Korpusu stale przybywali żołnierze i byli do niego dołączani fragmentarycznie, tak że zawsze brakowało mu wielu elementów niezbędnych do dobrze zbilansowanych sił.
B. Akcja w Shaikh Saad i nad rzeką Wadi.
Miesiąc po rozpoczęciu oblężenia Kut rozpoczęło się natarcie generała Aylmera. Turcy stawiali opór brytyjskim atakom pod Shaikh Saad i na rzece Wadi i za każdym razem wycofywali się bez przeszkód.
Zapewnienie opieki medycznej ponownie okazało się całkowicie niewystarczające, co przy deszczowej i zimnej pogodzie spowodowało ogromne cierpienie rannych przez kilka dni oczekujących na ewakuację.
C. Pierwszy atak na pozycję Hanna.
Pozycja Hanna, na lewym (północnym) brzegu Tygrysu, znajdowała się przy wschodnim wejściu do siedmiomilowego wąwozu utworzonego przez Tygrys na południu i rozległe bagna Suwaikiya na północy. Dzięki frontowi o długości 1350 jardów i głębokości 2600 jardów pozycja ta została wyjątkowo wzmocniona dzięki kompletnemu systemowi okopów i zasiekom z drutu kolczastego. Turcy utrzymali tę pozycję przy pomocy około 9 000 piechoty z 26 działami.
Generał Aylmer zaatakował tę pozycję. 7. Dywizja (21 batalionów i 30 dział) przeprowadziła atak frontalny, podczas gdy 4 bataliony, 2 szwadrony i 14 dział otoczyły pozycję z prawego brzegu. Brytyjczykom udało się zdobyć około 150 jardów okopów na linii frontu, z których wkrótce zostali wyparci przez kontratak Turków.
D. 19 stycznia 1916 roku generał broni Sir Percy Lake przejął dowodzenie od generała Nixona, którego stan zdrowia całkowicie się pogorszył.
E. Atak na redutę Dujaila.
Oprócz silnie ufortyfikowanych wąwozów, Turcy utrzymywali pozycję Es Sinn nad Tygrysem, rozciągającą się na południe do Reduty Dujaila; potem na południowy zachód w kierunku Hai.
Następna próba generała Aylmera miała miejsce przeciwko Reducie Dujaila. Pozostawiając 7. Dywizję, aby wiązać Turków na pozycji Hanna, pozostała część Korpusu, z prawie 19 000 karabinów i 68 dział, w nocnym marszu zdobyła punkt około 4 i pół mili na wschód od reduty Dujaila. Tutaj kolumna rozproszyła się w trzech grupach i zajęła dość odległe stanowiska.
Nocny marsz był dla Turków całkowitym zaskoczeniem, jednak tę ważną przewagę zaprzepaszczono, podejmując próbę rozproszonego i skomplikowanego ataku, koordynowanego na podstawie wcześniej ustalonych szczegółowych rozkazów, podczas gdy taki atak wymaga w najlepszym przypadku dokładnej znajomości pozycji wroga, dobrych map, doskonałej znajomości systemu łączności sygnałowej, doświadczonego sztabu i dobrej pracy zespołowej, tego wszystkiego brakowało w tym dowództwie.
Wydawałoby się, że gdyby nocny marsz zakończył się skoncentrowanym uderzeniem opartym na prostym, bezpośrednim planie, żaden ze skutków strategicznej niespodzianki nie zostałby stracony i istniałyby wspaniałe szanse na zdecydowane zwycięstwo Wielkiej Brytanii. Tak się jednak złożyło, że atak się nie powiódł.
F. Ostatnie próby uwolnienia Kut.
Generał Corringe zastąpił teraz generała Aylmera na stanowisku dowódcy Korpusu Tygrysu, który był wzmocniony przez 13. Dywizję, całkowicie brytyjską dywizję pod dowództwem generała Vaude, niedawno wycofaną z Gallipoli.
Rozpoczął się okres wojny okopowej, trwający aż do kapitulacji Kut, co zostanie krótko podsumowane.
13. Dywizja, wspierana przez 3 Dywizję i Artylerię Korpusu na południe od rzeki, zaatakowała i zajęła całą pozycję Hanna i Fallahiya około 6,5 km dalej na zachód. 7. Dywizja została wysunięta teraz na czoło, ale została zatrzymana na pozycji Sannaiyat. Następnie 13. Dywizja próbowała i poniosła porażkę. Operacje zostały teraz przeniesione na prawy (południowy) brzeg, a 3 Dywizja zajęła i utrzymała pozycję Bait Isa, a 22 kwietnia 7 Dywizja podjęła ostatnią próbę zajęcia pozycji Sannaiyat bez powodzenia.
2. Kapitulacja Kut.
29 kwietnia, po prawie pięciu miesiącach oblężenia, Kut poddało się. Około 1500 „rannych i chorych zostało wymienionych", a blisko 12 000 trafiło do niewoli. Przez ostatnie trzy dni oblężenia jedyną dostępną żywnością była ta zrzucana przez samoloty w ilości około 4 uncji [ok 100 gram] na człowieka dziennie.
W operacjach niesienia pomocy Kut całkowite straty Korpusu Tygrysu wyniosły ponad 23 000 oficerów i żołnierzy. Jeśli dodamy do tego straty, jakie Townshend poniósł po zwycięstwie pod Kut w sierpniu 1915 r., nie możemy uniknąć wniosku, że Brytyjczycy zapłacili za to bardzo wysoką cenę, biorąc pod uwagę sytuację, w jaka stanęła przed nimi podczas wojny światowej, co było celem określonym przez Premiera w Izbie Gmin, mniej więcej w czasie, gdy rozpoczął się natarcie z Kut, jako „zapewnienie neutralności Arabów” i „ogólnie utrzymanie autorytetu naszej flagi na Wschodzie”.
BY Lt. Col. GEORGE B. HUNTER
#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #1wojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #KutelAmara
1. Działania mające na celu uwolnienie wojsk oblężonych w Kut
A. Organizacja Korpusu Tygrysu.
Obiecane posiłki zaczęły napływać do Basry, gdy odwrót generała Townshenda docierał do Kut. Zostały one pchnięte w górę rzeki tak szybko, jak „pozwalały na to ograniczone środki transportu” i zorganizowane przez generała Aylmera w Korpus Tygrysu w celu odsieczy Kut. Podczas działań tego Korpusu stale przybywali żołnierze i byli do niego dołączani fragmentarycznie, tak że zawsze brakowało mu wielu elementów niezbędnych do dobrze zbilansowanych sił.
B. Akcja w Shaikh Saad i nad rzeką Wadi.
Miesiąc po rozpoczęciu oblężenia Kut rozpoczęło się natarcie generała Aylmera. Turcy stawiali opór brytyjskim atakom pod Shaikh Saad i na rzece Wadi i za każdym razem wycofywali się bez przeszkód.
Zapewnienie opieki medycznej ponownie okazało się całkowicie niewystarczające, co przy deszczowej i zimnej pogodzie spowodowało ogromne cierpienie rannych przez kilka dni oczekujących na ewakuację.
C. Pierwszy atak na pozycję Hanna.
Pozycja Hanna, na lewym (północnym) brzegu Tygrysu, znajdowała się przy wschodnim wejściu do siedmiomilowego wąwozu utworzonego przez Tygrys na południu i rozległe bagna Suwaikiya na północy. Dzięki frontowi o długości 1350 jardów i głębokości 2600 jardów pozycja ta została wyjątkowo wzmocniona dzięki kompletnemu systemowi okopów i zasiekom z drutu kolczastego. Turcy utrzymali tę pozycję przy pomocy około 9 000 piechoty z 26 działami.
Generał Aylmer zaatakował tę pozycję. 7. Dywizja (21 batalionów i 30 dział) przeprowadziła atak frontalny, podczas gdy 4 bataliony, 2 szwadrony i 14 dział otoczyły pozycję z prawego brzegu. Brytyjczykom udało się zdobyć około 150 jardów okopów na linii frontu, z których wkrótce zostali wyparci przez kontratak Turków.
D. 19 stycznia 1916 roku generał broni Sir Percy Lake przejął dowodzenie od generała Nixona, którego stan zdrowia całkowicie się pogorszył.
E. Atak na redutę Dujaila.
Oprócz silnie ufortyfikowanych wąwozów, Turcy utrzymywali pozycję Es Sinn nad Tygrysem, rozciągającą się na południe do Reduty Dujaila; potem na południowy zachód w kierunku Hai.
Następna próba generała Aylmera miała miejsce przeciwko Reducie Dujaila. Pozostawiając 7. Dywizję, aby wiązać Turków na pozycji Hanna, pozostała część Korpusu, z prawie 19 000 karabinów i 68 dział, w nocnym marszu zdobyła punkt około 4 i pół mili na wschód od reduty Dujaila. Tutaj kolumna rozproszyła się w trzech grupach i zajęła dość odległe stanowiska.
Nocny marsz był dla Turków całkowitym zaskoczeniem, jednak tę ważną przewagę zaprzepaszczono, podejmując próbę rozproszonego i skomplikowanego ataku, koordynowanego na podstawie wcześniej ustalonych szczegółowych rozkazów, podczas gdy taki atak wymaga w najlepszym przypadku dokładnej znajomości pozycji wroga, dobrych map, doskonałej znajomości systemu łączności sygnałowej, doświadczonego sztabu i dobrej pracy zespołowej, tego wszystkiego brakowało w tym dowództwie.
Wydawałoby się, że gdyby nocny marsz zakończył się skoncentrowanym uderzeniem opartym na prostym, bezpośrednim planie, żaden ze skutków strategicznej niespodzianki nie zostałby stracony i istniałyby wspaniałe szanse na zdecydowane zwycięstwo Wielkiej Brytanii. Tak się jednak złożyło, że atak się nie powiódł.
F. Ostatnie próby uwolnienia Kut.
Generał Corringe zastąpił teraz generała Aylmera na stanowisku dowódcy Korpusu Tygrysu, który był wzmocniony przez 13. Dywizję, całkowicie brytyjską dywizję pod dowództwem generała Vaude, niedawno wycofaną z Gallipoli.
Rozpoczął się okres wojny okopowej, trwający aż do kapitulacji Kut, co zostanie krótko podsumowane.
13. Dywizja, wspierana przez 3 Dywizję i Artylerię Korpusu na południe od rzeki, zaatakowała i zajęła całą pozycję Hanna i Fallahiya około 6,5 km dalej na zachód. 7. Dywizja została wysunięta teraz na czoło, ale została zatrzymana na pozycji Sannaiyat. Następnie 13. Dywizja próbowała i poniosła porażkę. Operacje zostały teraz przeniesione na prawy (południowy) brzeg, a 3 Dywizja zajęła i utrzymała pozycję Bait Isa, a 22 kwietnia 7 Dywizja podjęła ostatnią próbę zajęcia pozycji Sannaiyat bez powodzenia.
2. Kapitulacja Kut.
29 kwietnia, po prawie pięciu miesiącach oblężenia, Kut poddało się. Około 1500 „rannych i chorych zostało wymienionych", a blisko 12 000 trafiło do niewoli. Przez ostatnie trzy dni oblężenia jedyną dostępną żywnością była ta zrzucana przez samoloty w ilości około 4 uncji [ok 100 gram] na człowieka dziennie.
W operacjach niesienia pomocy Kut całkowite straty Korpusu Tygrysu wyniosły ponad 23 000 oficerów i żołnierzy. Jeśli dodamy do tego straty, jakie Townshend poniósł po zwycięstwie pod Kut w sierpniu 1915 r., nie możemy uniknąć wniosku, że Brytyjczycy zapłacili za to bardzo wysoką cenę, biorąc pod uwagę sytuację, w jaka stanęła przed nimi podczas wojny światowej, co było celem określonym przez Premiera w Izbie Gmin, mniej więcej w czasie, gdy rozpoczął się natarcie z Kut, jako „zapewnienie neutralności Arabów” i „ogólnie utrzymanie autorytetu naszej flagi na Wschodzie”.
Zaloguj się aby komentować