trixx.420
★Osobistość
69 + 1 = 70
prywatny licznik: 3/?
Tytuł: Ostatni statek z planety Ziemia
Autor: John Boyd
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Czytelnik (seria z kosmonautą)
Liczba stron: 190
Ocena: 7/10
„Na przegrzane lampy papieża!”
Alternatywna historia ziemi. Najwyższą władzę ma elektroniczna maszyna zwana papieżem, a najgorszą możliwą karą jest zesłanie na lodową planetę „Piekło”. Społeczeństwo podzielone jest na klasy – mamy Ministerstwa, w których zatrudniani są Profesjonaliści i szarą masę zwaną Prolami. Brzmi znajomo? Ależ tak, ta książka to jedna wielka kalka „Roku 1984” Orwella, mocno polana sosem socjologicznym w stylu Zajdla.
Główną osią fabularną również jest zakazana miłość – w tym przypadku chłopaka z ministerstwa matematyki i poetki. Pierwsze 80 stron to nudnawa opowieść o ich relacji, w której za dużo 18-wiecznej poezji i pseudofilozoficznego bełkotu. Ale może to ja jestem na to za głupi. Potem zaczyna się robić coraz ciekawiej. Dostajemy świetnie opisany proces i karę dla głównego bohatera, gdzie mamy nagły i bardzo ciekawy zwrot akcji. Epilog wraca do filozofowania i pozostawia lekki niedosyt.
Powieść mimo upływu lat (napisana w 1969) nie zestarzała się zbytnio – to socjologiczne SF, w którym nie ma zbyt wielu „gadżetów przyszłości”. Są ciekawe pomysły, podróże w kosmosie, czasie i przestrzeni; jednak z drugiej strony mam jakieś wrażenie niedosytu, czytało się to różnie, ciężko mi było przebrnąć przez początek, na szczęście im dalej tym lepiej.
Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz
#bookmeter
prywatny licznik: 3/?
Tytuł: Ostatni statek z planety Ziemia
Autor: John Boyd
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Czytelnik (seria z kosmonautą)
Liczba stron: 190
Ocena: 7/10
„Na przegrzane lampy papieża!”
Alternatywna historia ziemi. Najwyższą władzę ma elektroniczna maszyna zwana papieżem, a najgorszą możliwą karą jest zesłanie na lodową planetę „Piekło”. Społeczeństwo podzielone jest na klasy – mamy Ministerstwa, w których zatrudniani są Profesjonaliści i szarą masę zwaną Prolami. Brzmi znajomo? Ależ tak, ta książka to jedna wielka kalka „Roku 1984” Orwella, mocno polana sosem socjologicznym w stylu Zajdla.
Główną osią fabularną również jest zakazana miłość – w tym przypadku chłopaka z ministerstwa matematyki i poetki. Pierwsze 80 stron to nudnawa opowieść o ich relacji, w której za dużo 18-wiecznej poezji i pseudofilozoficznego bełkotu. Ale może to ja jestem na to za głupi. Potem zaczyna się robić coraz ciekawiej. Dostajemy świetnie opisany proces i karę dla głównego bohatera, gdzie mamy nagły i bardzo ciekawy zwrot akcji. Epilog wraca do filozofowania i pozostawia lekki niedosyt.
Powieść mimo upływu lat (napisana w 1969) nie zestarzała się zbytnio – to socjologiczne SF, w którym nie ma zbyt wielu „gadżetów przyszłości”. Są ciekawe pomysły, podróże w kosmosie, czasie i przestrzeni; jednak z drugiej strony mam jakieś wrażenie niedosytu, czytało się to różnie, ciężko mi było przebrnąć przez początek, na szczęście im dalej tym lepiej.
Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz
#bookmeter
Pamiętam, że książka mi się podobała... No i ten zwrot akcji - przepotężny, od pewnego momentu miałem wrażenie że czytam zupełnie inną powieść
Zaloguj się aby komentować