@teetx nie wrzucam rzeczy wymyślonych z dupy. Czasami wybier coś mocno wyrwanego z kontekstu, bo może to zwróci czyjąś uwagę bardziej niż to samo w długim fragmencie... jeśli rozumiesz mechanizm funkcjonowania Śmierci i innych postaci tej kategorii u Pratchetta to ma sens. Ten akurat dotyczy Suzan, która odziedziczyła pewne talenty po dziadku. I właśnie zamierzała z nich skorzystać. Tu masz szerszy fragment

Skoncentrowala sie. To byl talent najprostszy ze wszystkich. Zdumiewalo ja, ze inni tego nie potrafia. Zamknela oczy, wyciagnela przed siebie obie rece, dlonmi w dol, rozlozyla palce, a potem opuscila ramiona.

Mniej wiecej w polowie drogi w dol zegar przestal tykac. Ostatnie rykniecie bylo dlugie, rozciagniete niczym smiertelny kaszel.

Czas sie zatrzymal.

Ale trwanie sie kontynuowalo.

Kiedy jeszcze byla mala, dziwila sie, czemu odwiedziny u dziadka moga sie ciagnac calymi dniami, a jednak kiedy wracala, kalendarz brnal spokojnie przed siebie, jakby wcale nie odchodzila.

Dzisiaj wiedziala juz dlaczego, chociaz pewnie zadna ludzka istota nie umialaby pojac jak. Gdzies, kiedys, jakos cyfry na zegarze nie mialy znaczenia.

Miedzy kazda para wymiernych chwil istnialy miliardy chwil niewymiernych. Poza godzinami istnialo miejsce, gdzie jezdzil Wiedzmikolaj, gdzie Wrozki Zebuszki wspinaly sie na drabiny, Mroz malowal swoje obrazy, a Duchociastna Kaczka znosila czekoladowe jaja. W nieskonczonych odstepach pomiedzy niezdarnymi sekundami Smierc przesuwal sie niczym czarownica tanczaca wsrod kropli deszczu i nigdy nie byl zmoczony.

@smokadrjan autokorekta z rana lubi zaskakiwać, piorun za spostrzegawczość xD

@San_Jose dawno nie było nic w tym stylu xD

@Mr.Mars czas to konstrukt