Paradygmat jaskiniowy

Paradygmat jaskiniowy

Archeologia.edu.pl
Paradygmat jaskiniowy archeologii Majów - hipoteza oparta na centralnej roli jaskiń w centrum świętego ożywionego krajobrazu Mezoameryki.

W kulturze europejskiej jaskiniowiec to osobnik nieokrzesany, postępujący wbrew ustalonym normom. Ma to źródło w przeszłości rodzaju ludzkiego, chroniącego się w czeluściach jaskiń dawno przed powstaniem obecnych kulturowych norm. Wśród kultur prekolumbijskich jaskinie oraz przebywające w nich byty miały zgoła odmienne konotacje. W Mezoameryce z jaskini wyłaniał się władca. Preklasyczni Olmekowie przedstawiali monarchów wychodzących z jaskiń, uwieczniając ich w tym akcie na kamiennych ołtarzach.[1] Klasyczni władcy Majów naśladowali odrodzenie boga kukurydzy, który wrócił na świat wyłaniając się z jaskini, przedstawione na preklasycznym fresku z San Bartolo.[2] Postklasyczni Aztekowie nazywali jaskinie macicami ziemi (Fig.5). Jaskinie, jako element ożywionego krajobrazu były domami bogów, miejscami pochodzenia, z których niegdyś wyszli na świat przodkowie, źródłami wody, wiatru i wszelkiego stworzenia, portalami do światów nadprzyrodzonych, gdzie władcy mogli układać się z bogami i prosić o wstawiennictwo przodków. Oto jak powstał paradygmat jaskiniowy w archeologii Majów. [...]

#archeologia #amerykasrodkowa #starozytnosc #prehistoria #majowie

Komentarze (0)

Zaloguj się aby komentować