Nigdy nie miałam przeprowadzanej operacji, a w szpitalu ostatni raz byłam w podstawówce (podejrzenie zapalenia wyrostka, ale finalnie mi go nie wycinali). Od kiedy pamiętam mam jeden wielki kompleks - brachymetatarsia u prawej stopy. Jeśli ktoś nie chce wyszukiwać jak to wygląda - jest to skrócenie kości śródstopia IV palca, co powoduje, że palec IV jest krótszy niż V. Dla mnie mega powód do wstydu, chociaż niby wiem, że nie miałam na to wpływu, a wstydzić to się mogę za swoje czyny, a nie wygląd. Odkąd pamiętam nie odkrywam stóp. Noszę zawsze zakryte buty, nie chodzę na basen, przy każdym innym człowieku (w tym przy moim facecie) mam na sobie skarpetki. Od dłuższego czasu myślałam o operacji tej dolegliwości. Według internetu robi się to na dwa sposoby: wydłużenie jednoetapowe z przeszczepieniem fragmentu z kości piszczelowej lub wydłużenie poprzez zastosowanie mechanicznego rozciągania dając kości się dobudowywać. Sama idea przeprowadzanego na mnie zabiegu była dla mnie ogromnie stresująca i przerażająca, jednak w końcu zdecydowałam się na wizytę u ortopedy, który miał doświadczenie w operowaniu brachymeta. Juz na pierwszej wizycie dowiedziałam się, że:
- pan doktor by tego nie ruszał, bo nie mam żadnych dolegliwości z tym związanych typu ból
- kwalifikuje się na wydłużenie jednoetapowe
- nie ma fizycznie opcji, żeby dorównać do tego, co jest w lewej stopie; w najlepszym wypadku będzie to wydłużenie o 8 mm
- wszystkie zdjęcia w internecie są obrabiane i blizna, która potencjalnie mi zostanie będzie dużo gorsza
- w szpitalu spędziłabym dwa dni, kolejne dwa miesiące w domu z zaleceniem mocnego ograniczenia chodzenia, a na pewno z brakiem obciążania tej stopy
- po zabiegu palec ten może migrować i sprawiać więcej kłopotów.
Doktor zawołał swojego kolegę po fachu z gabinetu obok, żeby ten powiedział też, co o tym myśli i usłyszałam od niego dokładnie to samo. Finalnie lekarz zalecił przeczytanie blogów na temat brachymeta, bo ludzie są często niezadowoleni po takim zabiegu. Jeśli mimo to zdecydowałabym się na zabieg, dostałam skierowanie na zdjęcia RTG. Zdjęcia zrobiłam i wróciłam z nimi do doktora. Ze zdjęć obliczył różnice w długości, ocenił ponownie możliwość wydłużenia, ponownie zbadał mnie 'dotykając' palców i... Finalnie stwierdził, że nie podejmie się tej operacji. Stwierdził, że istnieje jednak zbyt duże ryzyko, że będzie jedynie gorzej; że palec ten po wygojeniu może zacząć mi migrować, zawijać się, wchodzić pod/nad sąsiadujące palce; że mogą zacząć się bóle.
Nie mam pretensji do lekarza, że zadecydował tak a nie inaczej. Wizyty były prywatne, sam zabieg również mial być wykonywany prywatnie, więc ogólnie dla niego byłby to zarobek, a jednak postanowił odmówić. Przez obie te wizyty widać było, że jest raczej na 'nie', ale trochę sie waha.
Niemniej jednak moja psychika jest teraz dosłownie w kawałeczkach. Masę czasu, stresu i płaczu kosztowało mnie przerobienie sobie w głowie tego, co mnie czeka. Wizyta w szpitalu, sam zabieg, narkoza / znieczulenie miejscowe, przykucie do łóżka przez dwa miesiące. Jestem bardzo wrażliwa na takie rzeczy i bardzo się nimi przejmuje, ale stwierdziłam, że warto, bo mam dosyć wieloletniego ukrywania swoich stóp. Próbowałam to zaakceptować, ale do tej pory mi się nie udało. Po pierwszej wizycie miałam jakąś nadzieję, że idzie to w dobrym kierunku i że nareszcie uda mi się pozbyć kompleksu. A tu klops. Teraz staram się w głowie poukładać to, że jednak do tego nie dojdzie, co jest chyba równie ciężkie.
I tak, mogłabym iść do innego lekarza. Może nawet znalazłby się taki, który zrobiłby to bez wahania. Natomiast ten, u którego byłam teraz moim zdaniem jest najlepszym jakiego znalazłam i jeżeli on stwierdził, że istnieje więcej ryzyka niż jest to warte, to nie będę zgrywać mądrzejszej niż specjalista.
Z plusów tego, że operacji nie będzie:
- mogę nadal uczyć się jeździć na wrotkach
- nie będę przez dwa miesiące zdana na łaskę innych
- brak problemów ruchowych
Z minusów:
- kompleks pozostaje.
Tak zwyczajnie mi smutno.
#medycyna #operacja #zalesie #brachymetatarsia