Będzie trochę depresyjne.
Mój dziadek odszedł. Miał 84 lata i można by powiedzieć, że swoje przeżył, gdyby nie to, że wykończyli go w szpitalu.
Miał Alzheimera i problemy z płucami (pylica, dość zaawansowana, musiał robić nebulizacje itp.), ostatnio pojawił się też Parkinson, ale ogólnie dobrze sobie radził, na tyle na ile się da. Ostatnio był osłabiony, więc szybka decyzja reszty rodziny - niech mu coś podają w szpitalu, żeby go odżywiło, żeby nabrał witalności, czy cokolwiek. Zostali poinformowani o jego problemach z pamięcią (kto ma takie osoby w rodzinie ten wie, że zagubione są przerażone i agresywne, ale dziadek nie był niebezpieczny, tylko krzyczał), że czasem się gubi i trzeba do niego na spokojnie podjeść. Co zrobili?
Zapięli go pasami i zostawili samemu sobie. Najprawdopodobniej się udusił, bo leżąc na plecach, bez możliwości wstania, odkaszlnięcia czy nebulizacji odpłynął, a potem umarł.
Sam, nad ranem. Nie chcę nawet myśleć, czy bardzo cierpiał i czy był świadomy. Oczywiście na wypisie "niewydolność oddechowo- krążeniowa".
I wiecie co? Nic im się nie udowodni. A ty człowieku teraz żyj z wyrzutami co powiedziałeś, co zrobiłeś, czemu tak rzadko odwiedzałeś itp. Czasu się nie cofnie, a umysł chodzi na pełnych obrotach, zarzucając wspomnieniami.
To jest nie do pomyślenia, że gdy byłam u niego niecałe 2 miesiące temu, nie pomyślałam, że to nasze ostatnie spotkanie. Dał mi doniczkę do kwiatów i powiedział, że jak przyjedzie, to chce zobaczyć w niej roślinkę. A teraz już nie przyjedzie. Nie będzie wspólnych świąt, obiadów, żartów.. nie zwróci się do mnie i kuzynek słowami "oj i tak to jest moje drogie panie... moje śliczne wnusie". Nawet jak żartował (mam na myśli zarówno czarny humor jak i te zberezne żarty, czy szowinistyczne), to nigdy tak, żeby ktoś się poczuł urażony, robił to z takim takem i wyczuciem.
Został w tej trumnie, ubrany w najlepszy garnitur. Znów taki sam. Chłodny i jakby marmurowy. Zupełnie nie przypominał mężczyzny jakim był. Był zabiedzony i zmarnowany.
W głowie mi się to nie mieści. Do dzisiaj myślałam, że to żart, a potem weszliśmy tam i nogi mi się ugięły. Moja mama miała z nim trudne relacje - Ona pierwsze dziecko, wpadka i dla niej musiał zrezygnować z marzeń- chciał być muzykiem, miał do tego zadatki, do tego był zabawny, mógł być dobrym wodzirejem, takie 2w1. Często jej wypominał, że zmarnowała mu marzenia, ale nas kochał i przed jej śmiercią się pogodzili. (╯︵╰,)
Jest mi tak ciężko, leżę obok mojego mężczyzny i płacze cicho, żeby go nie obudzić. Ech.. tym, którzy to przeczytali, wybaczcie za trucie, musiałam chociaż część z siebie wyrzucić.
Dbajcie o bliskich i kontakt. Jeśli możecie dokumentujcie dla siebie wszystkie spotkania, jest później co wspominać. Ja jego zdjęć i mamy mam raptem kilka, wszystko się potraciło na starych telefonach i komputerach..