Moja największa muzyczna porażka? Już opowiadam.
Była jesień, okolice roku 2004. Kumpel zaproponował założenie kapeli. Umiał względnie grać na gitarze, ja umiałem względnie grać na gitarze, do tego doszedł drugi kumpel który nie umiał grać względnie na klawiszach. On na tych klawiszach rozpieprzał galaktyki. Serio, rewelacyjny klawiszowiec. Nie mieliśmy perkusisty, ale to nam początkowo nie przeszkadzało.
Co było w tym kumplu, założycielowi zespołu, dziwnego? Otóż on sam z siebie to średnio miał ochotę na granie, wolał spędzać dnie na oglądaniu swojej gargantuicznej kolekcji pornosów. Ale spodobała mu się jedna dziewczyna. Spodobała mu się bardzo. I jak się okazało, sama umiejętność grania na gitarze nie robiła na niej większego wrażenia, bo jako że obracała się w środowisku metalowym - to tam co drugi umiał grać. Ale zespół, hmm, mieć zespół - to co innego. Więc wciągnął nas w to, nawet się nie kryjąc że chce poderwać panienkę "na zespół". Nam pasowało, bo salka prób znajdowała się na początku w garażu jego ojca, a później została przeniesiona na strych. I tu i tu było ciepło, przytulnie, i nikt za bardzo z dupy nie strzelał.
Za moją namową dołączył do nas mój kumpel - jako perkusista. I, że tak to ujmę, nie był on najepszym perkusistą na świecie. Nie był on nawet najlepszym perkusistą w naszym zespole. Ale szybko się uczył i był ambitny.
Graliśmy coś co można by określić czymś pomiędzy progresywnym rockiem a progresywnym metalem. Na rocka było za ciężkie, na metal - za lekkie. Ja wraz z naszym klawiszowcem komponowaliśmy utwory, nasz perkusista je kaleczył ale z próby na próbę był widoczny progres, a drugi gitarzysta i zarazem założyciel zespołu nie dość że stał w miejscu, to jeszcze coraz bardziej pokazywał nam że ma to wszystko co raz bardziej w dupie. Ożywiał się gdy grupka dziewcząt, w tym jego wybranka, zaszczycały nas swoją obecnością, jak ich nie było to coś tam brzdąkał wyraźnie znudzony. Nie zapowiadało się kolorowo. Swoją drogą - z całej tej grupki dziewcząt rzeczony założyciel wybrał taką która nie była ani najładniejsza, ani najbardziej inteligentna... była za to pusta jak portfel studenta po dwudziestym, chamska, prostacka, i wulgarna.
Przenieśliśmy się na strych jego domu, a raczej domu jego rodziców, i tam jakby mi i klawiszowcowi weny przyrosło, założyciel zespołu też się na kilka prób ożywił, a perkusista potrafił już utrzymać rytm przez cały utwór. Naszym szczytowym osiągnięciem było zagranie prawie piętnastominutowego coveru Porcupine Tree - "Piano Lessons", gdzie po "oficjalnej" solówce zacząłem odlatywać i dostałem takiego solowego szału że improwizowałem przez bite 8 minut, co zwieńczyliśmy dwuminutowym outrem na klawiszach i gitarze (perkusista zdążył opaść z sił).
Niestety założycielowi zespołu z tą panną dla której założył zespół - krótko mówiąc - nie wyszło. Co śmieszniejsze - wśród tych dziewcząt była jedna urocza, przesympatyczna dziewczyna która na niego leciała. Ale on miał ją w poważaniu, jak się później okazało nie tylko dlatego że był po prostu zakochany w tamtej. Wg niego ta o której napisałem wyżej była... za gruba xD Według niego oczywiście. W rzeczywistości była bardzo ładną dziewczyną, która po prostu nie wyglądała jak kości na które została naciągnięta skóra, a takie były jego preferencje. Pozytyw dla mnie z tego był taki że jak sobie go odpuściła to zainteresowała się mną. Ale ja nie o tym.
Gdy pogodził się z tym że jego miłość go olała zespół zakończył działalność. Tak o, po prostu. Zagraliśmy jeszcze kilka prób bez niego, a potem zaczęły się jakieś wykręty że jego ojciec ma robić na strychu jakiś swój warsztat. I tak oto skończyła się historia zespołu w którym ja i klawiszowiec widzieliśmy jakieś perspektywy na dłuższe granie, perkusista niewiele widział poza perkusją i pałeczkami bo tak był skupiony na utrzymywaniu rytmu, a sam założyciel nie widział nic poza dupą i cyckami.
https://www.youtube.com/watch?v=3CpAlN5qAhs