Kura to nie ptak - Polska nie jest obcym krajem

cd...

Mówiąc czysto po ludzku, naprawdę jesteśmy gotowi postępować z Polakami, jak zachowują się z nami Węgrzy?

Bo teraz nad ukraińskim horyzontem medialnym wyłania się perspektywa przejścia od dobrosąsiedzkich stosunków i przyjaźni do tzw. Realpolitik w jej najbardziej nikczemnych formach. Przede wszystkim chodzi o wezwania, żeby w Brukseli „porozumieć się” z Warszawą, tak jakby tam byli nasi „wpływowi przyjaciele i partnerzy”, a Polacy robili tylko to, co im wbijają kije w koła.

W tej patriotycznej gorączce społeczeństwo ukraińskie, jak to często u nas bywa, pomyliło cudze problemy z naszymi. Polacy twierdzą, że zboże z Ukrainy negatywnie wpływa na ich rynek i stan rolnictwa. Bo jest taniej i polscy rolnicy nie są w stanie wytrzymać konkurencji. Ukraińskim handlarzom zbożem zaproponowano dalszy jego transport, a ze względu na koszty transportu zboże stanie się droższe – w związku z tym handlarze i rolnicy z Ukrainy otrzymają mniejsze zyski.

I wtedy Ukraińcy jednym głosem (dzięki mediom) podchwycili hasło „Polacy blokują nasze zboże”. I w patriotycznym odruchu zaczęli wspominać stare żale, latynizację, upolitycznienie i ojca Khmela. A kiedy na przykład ukraińscy pszczelarze skarżą się na pestycydy, a mieszkańcy ukraińskich wsi na zatrucie gleby lub smród, to nie „blokują ukraińskich rolników”?

Przecież skoro wszyscy wiedzą, że w Polakach są wybory, a PiS jest przyjacielem Ukrainy, to czy nie dałoby się trochę „pobawić”? Czy potrzebna jest radykalna zmiana władzy w Warszawie? Coś jest nie tak z kwestiami bezpieczeństwa?

Szczytem argumentu jest, moim subiektywnym zdaniem, próba przedstawienia wojny Ukrainy z Rosją jako ratunku Europy przed ekspansją Moskwy. Prawdą jest, że Ukraina dała Europie i USA czas na przemyślenie swojej polityki bezpieczeństwa. Ale nie uratowała. Członkostwo w NATO i armia amerykańska uratowały Europę. Mołdawię mogli uratować Ukraińcy. Ale nie Polska. Już przemilczę, że taka retoryka może i musi być nieprzyjemna dla zwykłych Polaków, którzy wkrótce znów pójdą głosować.

Zatem ratując Europę przed „azjatycką inwazją” (jest to standardowa wymówka sowieckich podręczników historii wyjaśniających „pozostanie w tyle za Zachodem”) nie powinniśmy zapominać, że to my, a nie Polacy, wychowaliśmy w naszym kraju oligarchia surowcowa, wielowektorowość, rozbrojenie i inne czynniki, które ostatecznie uczyniły agresję atrakcyjną w oczach władz rosyjskich.

I wreszcie o ideologii i historii. To dziwna rzecz, ale na własne oczy można zobaczyć kolumny uchodźców z Ukrainy, ciepło przyjętych z Przemyśla do Szczecina. Ale nadal noś w głowie formułę o „aroganckich Polakach” i „naszym cichym raju”, która przyszła i podpaliła nie Rosjan, ale „jezuitów”. Aż dziw bierze, jak bardzo nie można wierzyć własnym oczom.

Możesz otrzymać pomoc od katolików, ile chcesz, ale pamiętaj o krzywdach wyrządzonych prawosławnym. Mieszkając w tym samym czasie w Galicji, gdzie przed likwidacją UGCC przez Stalina było, powiedzmy, niewielu ortodoksów. Można ignorować tradycje rodzinne, ale wierzyć książkom wydawnictwa „Szkoła Radziecka” o unitach.